Een uur begeleiding en een week later nog een uur, heeft een heel ander effect dan 2 uur achter elkaar.
Dat laatste is veel minder effectief. Want leren heeft vaak tijd nodig. Dan kunnen zaken rustig bezinken. Je kan er nog eens over nadenken. Er met iemand anders tussendoor ook even over spreken. Je aandacht bewust tussendoor er even op richten. Nieuwe vragen in je naar boven laten komen. Dingen uitproberen. Nog eens oefenen. Een stukje schrijven of er een tekening of gedicht over maken.
Zelf veranderen verandert ook je omgeving
Als je zelf nieuwe inzichten krijgt, verandert je gedrag vanzelf een beetje mee. Daar bovenop ga je dan vaak nog extra dingen uitproberen of je gedrag aanpassen. Dat zorgt voor nieuwe reacties uit je omgeving op dat nieuwe gedrag. Daar moet je dan ook weer mee leren omgaan... Die anderen hebben ook tijd nodig om eraan te wennen dat jij verandert. Dit is meestal geen kwestie van een uur of dag. Wat al die reacties inhouden, van jezelf en je omgeving, dat is lastig voorspelbaar. Maar als je jezelf en de anderen tijd gunt, helpt dat enorm.
Persoonlijke kwartjes kunnen pas vallen als de tijd rijp is
“Ik snap nu pas, twee jaar later, wat je me eigenlijk hebt geleerd en waaraan ik behoefte had.” Voor je eigen blinde vlekken en schaduwkanten geldt: "Je gaat het pas zien, als je het door wilt hebben". In elke levensfase is de tijd rijp voor specifieke persoonlijke kwartjes die dan pas kunnen vallen. Daarom is een mens ook nooit te oud om te leren. Als je 25 bent, dan kun je nog weinig persoonlijks leren over het vormgeven van een partnerrelatie die al 30 jaar bestaat. Als je 60 bent, dan weet je wat je allemaal nog niet kon weten toen je jonger was, maar ben je voor 60+ zaken, toch weer een beginnende leerling.
